Przejdź do głównej zawartości

O mnie


Możecie mnie spotkać na polskich drogach w małej czerwonej corsie. Pokonałam już setki kilometrów, aby zdobyć doświadczenie coachingowe, doradcze i nauczycielskie w różnych typach szkół i projektach. 
Chętnie szukam nowych dróg, aby się rozwijać i pomagać w rozwoju osobistym i zawodowym innym. Prowadzę tego bloga z przekonaniem, że obecnie nauczycielom bardziej potrzebny jest mentoring niż opiekun stażu i z wiarą, że są jeszcze tacy, dla których praca nauczyciela to nie tylko sposób zarabiania pieniędzy, ale też powołanie.
Swoje wpisy adresuję szczególnie do młodych stażem belfrów, bo wiem, że studia nie przygotowują do tej pracy.
Mam nadzieję, że to miejsce w wirtualnej przestrzeni pomoże Ci stać się lepszym nauczycielem. Jeśli masz jakieś pomysły, sugestie, inspirujące lub absurdalne oświatowe historie, którymi chcesz się podzielić - pisz śmiało!
Więcej informacji o mnie znajdziesz na mojej stronie Pracowni Projektów Edukacyjnych


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przygotuj otoczenie

Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Nowy rok szkolny - nowe możliwości

Bardzo lubię początek roku szkolnego. Jest jak obietnica.  Wydaje się, że uczniowie ci sami, ale jednak inni: jedni urośli, drudzy dojrzeli, a jeszcze inni - i urośli, i dojrzeli. Ponieważ oni się zmienili, nie ma dwóch takich samych lekcji. Trzeba od nowa się poznać i wypracować komunikację. Pierwszego dnia patrzę na ich znajome twarze i cieszę się z naszego spotkania.  Przypomina mi się czas, kiedy zastanawiałam się nad wyborem zawodu. Podstawowym kryterium, które przyjęłam, było to, że poprzez swoją pracę chcę mieć wpływ na losy świata (wiem, jak to brzmi, ale naprawdę taka była moja motywacja!). Próbowałam wyobrazić sobie siebie w lekarskim fartuchu, w gabinecie psychologicznym, a nawet jako kierowcę PKS-u. Jednak uznałam, że najbardziej na te losy mogę wpłynąć ucząc innych, kształtując ich myślenie i postawy. Wewnętrznie czułam, że to jest to, co najbardziej chcę robić. Dziś, po kilkunastu latach pracy, nie patrzę już tak idealistycznie na zawód nauczyciela. Zbyt często zawód na…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Bawimy się w wojnę?

W tym roku prowadzę m.in. zajęcia w świetlicy w szkolnej, do której przychodzą dzieci w różnym wieku. Niedawno chłopcy z klas 2 i 3 zajęli się układaniem klocków. Po chwili z klockowymi karabinami zaczęli biegać i krzyczeć. Kiedy zapytałam, dlaczego tak się zachowują, odpowiedzieli: "Bo bawimy się w wojnę!". Musiałam mieć głupią minę. Po prostu zaniemówiłam. Wybąkałam tylko niezdarnie, żeby bawili się w coś innego. Nie pierwszy raz widzę taką zabawę, ale po raz pierwszy poraziło mnie to, że dla dzieci wojna to zabawa. Może to wpływ września, może tego, że mam w rodzinie 100-latka, który walczył we wrześniu 1939 r. pod Wieluniem, a potem był więźniem kilku obozów koncentracyjnych... Wiem, że wojna to porażka nas - ludzi - i trzeba robić wszystko, by jej uniknąć.  Teraz siedzę i myślę: może dla chłopców to naturalne i powinnam odpuścić? Tylko że jakoś mi to zgrzyta... Czy w ogóle dzieci mogą się bawić w pokój? Jak wytłumaczyć kilkulatkom, że wojna to nie zabawa? Mhm... to mni…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej